Dramaty, tj. Kaligula i Nieporozumienie, choć były pisane z pozycji pojęcia absurdu sformułowanego jeszcze w Micie Syzyfa, dostarczyły Camusowi nowego materiału do rozumienia pojęcia absurdu i jego konsekwencji jako źródła buntu. Ich zawartość oraz formy inscenizacji pokazały bowiem, że kwestia doświadczania absurdu w bezpośrednim odbiorze różnych osób jest bardziej złożona, niż wcześniej przypuszczał francuski myśliciel. Głęboka analiza tych sztuk ukazuje wieloznaczność tej kategorii egzystencjalnej i w zależności od sytuacji społecznej jednostki może prowadzić do różnych rozwiązań związanych z działaniem wyrażającym się w pasji oraz buncie człowieka, na które swą „logikę” narzuca absurd. Analiza Macieja Kałuży pokazuje dobitnie, że Camus w ten sposób zyskiwał szczególną wiedzę na temat absurdu, skłaniającą go do dalszych eksperymentów literackich, a może i tekstów eseistycznych, w których by zdyskontował i pokazał inne jego wymiary oraz sformułował „nową logikę” korzystania z jego doświadczenia w zmieniającej się społecznej kondycji człowieka wobec świata jemu współczesnego.

Z recenzji prof. Ignacego Fiuta


Maciej Kałuża jest pracownikiem naukowym Uniwersytetu Jagiellońskiego i założycielem Polskiego Stowarzyszenia Alberta Camusa. Obecnie (2016) pracuje nad monografią poświęconą rozwojowi koncepcji buntu w twórczości literackiej, eseistyce filozoficznej i publicystyce autora Człowieka zbuntowanego.