Proces kształcenia, zwłaszcza w uczelni wyższej, w uniwersytecie, nie musi być postrzegany tylko i wyłącznie jako przedmiot badań pedagogicznych, psychologicznych czy socjologicznych. Każda nowa perspektywa może wnieść życiodajne impulsy rozwojowe, odmienne spojrzenie, implementację nowych teorii, poszukiwanie nowych uzasadnień teoretycznych dla proponowanych rozwiązań. Tak jest również w wypadku pracy pani Beaty Karpińskiej-Musiał. Autorka, rysując tło teoretyczne dla edukacji spersonalizowanej, proponuje perspektywę patrzenia na uczenie się międzypokoleniowe w horyzoncie koncepcji kultury prefiguratywnej znanej antropolożki kulturowej Margaret Mead, budując zaś rolę tutora, sięga do kategorii refleksyjności osadzonej w paradygmacie interpretatywnym Schöna oraz kategorii przywództwa edukacyjnego […]. To interesujące poznawczo perspektywy, które z pewnością wzbogacają teoretyczne podstawy fenomenu tutoringu akademickiego […]. Beacie Karpińskiej-Musiał udało się połączyć to, co na pozór wydaje się nie do pogodzenia – zaangażowanie w działania koncepcyjno-projektowe, ak- tywność organizacyjno-projektową oraz wystąpienie w roli naukowca, prowadzącego badania w trakcie toczącego się procesu na żywej tkance interakcji między studentem a nauczycielem akademickim (tutorem) oraz we wspólnocie akademickiej, opisanej jako organizacji uczącej się.