Polityka energetyczna Unii Europejskiej  (UE) stanowi w ostatnich latach jeden z najważniejszych  obszarów działalności  tej organizacji mający dla niej strategiczne znaczenie.  W wymiarze wewnętrznym oznacza ona realizację procesu tworzenia niskoemisyjnej gospodarki wydajnej energetycznie, w zewnętrznym dążenie do wzrostu pozycji Unii Europejskiej na arenie międzynarodowej. Jednak brak determinacji i woli politycznej w przezwyciężaniu państwowego myślenia o polityce energetycznej powoduje, że europejskie działania na rzecz wspólnej polityki energetycznej są mało skuteczne. Problemem pozostaje również fakt, że jest to bardzo ambitna polityka odwołująca się do koncepcji antropogenicznej ingerencji w system klimatyczny. W wielu państwach członkowskich  UE „czyste” źródła energii, takie jak energia jądrowa czy odnawialne źródła energii, traktowane są jako technologie kontrowersyjne, ryzykowne i bardzo kosztowne. Dlatego coraz większą rolę w procesie realizacji założeń unijnej polityki energetycznej odgrywa kwestia akceptacji obywateli UE dla polityki europejskiej. W tym kontekście konieczność zdobycia legitymizacji demokratycznej przez europejskie instytucje może się stać jednym z najważniejszych  wyzwań dla dalszego rozwoju integracji europejskiej.