Książka stawia sobie ambitny i przez to wartościowy cel, jakim jest odpowiedź na pytanie, czy rola badań nad pamięcią w krajach Europy Środkowo–Wschodniej ogranicza się jedynie do dostarczania kolejnych przykładów potwierdzających uniwersalne […] mechanizmy kulturowe, czy może jednak ze względu na specyfikę materii istnieje potencjał do utworzenia „osobnej propozycji metodologicznej dotyczącej badań pamięci na Słowiańszczyźnie”? Postawa ograniczonego zaufania do teorii i metod, traktowanych jako uniwersalne modele interpretacyjne, wpisuje się w dynamicznie rozwijające się badania z zakresu emancypacji naukowych „peryferii” spod kulturowej hegemonii „centrum”. Inaczej niż w tradycyjnym podejściu, które w lokalnej specyfice dostrzegałoby zachwianie uniwersalnej normy, w ujęciu zaproponowanym przez autorów dominanty wyłaniające się z narodowego i regionalnego kanonu pamięcioznawczego traktowane są jako punkt odniesienia w refleksji nad różnicami i podobieństwami zjawisk pamięci zbiorowej.

 Z recenzji Dobrochny Kałwy