Religie monoteistyczne mimo odmiennej doktryny i historii od zawsze pozostawały we wzajemnych relacjach. Wielokrotnie losy ich wyznawców splatały się nierozłącznie na dziesiątki, a nawet setki lat. I chodzi nie tylko o  zależność ideową np. chrześcijaństwa czy islamu od religii mojżeszowej. W wielu krajach, regionach świata przedstawiciele tych religii tworzyli symboliczną przestrzeń wspólnych wartości, wspólnych celów, dzielili te same problemy, zawierali związki. Wielokrotnie też zakładali instytucje kulturalne, polityczne, społeczne, w których przynależność religijna nie miała wpływu na wzajemną ocenę czy przyznawane prawa. Szczególnym przykładem takich relacji był – a w pewnym sensie nadal jest – Bliski Wschód. Chrześcijanie, żydzi, muzułmanie stanowili integralną część wielobarwnej wspólnoty, która przez wieki wypracowała zasady koegzystencji na praktycznie każdej płaszczyźnie życia codziennego, od polityki poczynając, poprzez prawo czy szkolnictwo, a na instytucji małżeństwa kończąc. Jest to niewątpliwie fenomen, który może być źródłem inspiracji także dzisiaj, dostarczając licznych przykładów nie tylko praktycznej tolerancji, ale też wzajemnego szacunku i dialogu.

Fragment wprowadzenia